SERDECZNIE ZAPRASZAMY NA PRZEDSTAWIENIE
PIEKARENKA BRATA ALBERTA
W WYKONANIU ZESPOŁU TETRU “RADWANKI”
FUNDACJI ANNY DYMNEJ “MIMO WSZYSTKO”
BUDYNEK TEATRU 27 PAŹDZIERNIKA 2015 R. GODZ. 11.00
SPELKTAKL TRWA 26 MINUT.
Osób Niepełnosprawnych Fundacji im. Brata Alberta w Radwanowicach oraz podopieczni Warsztatów Terapii Artystycznej Fundacji Anny Dymnej „Mimo Wszystko”.
Jak wynika z kronikarskich zapisów, to oni wymyślili nazwę dla swojego teatru (pochodzi ona od rycerza Radwana, założyciela podkrakowskiej miejscowości, który, według starych podań, odznaczył się niebywałym męstwem w czasie wyprawy króla Bolesława Śmiałego na Ruś Kijowską). Autorką postaci Radwanka jest Iza Maroń, imienia – Janek Świątek. Pierwszymi opiekunkami grupy były Katarzyna Rząsa oraz Dorota Papież. Zrealizowały z zespołem m.in. „Małego Księcia”, „Kopciuszka”, „Jasia i Małgosię” oraz, wspólnie z uczniami radwanowickiej szkoły podstawowej, „Jasełka”. Od połowy lat 90. pracą z niepełnosprawnymi intelektualnie aktorami zajmują się Maria Krzystanek i Jolanta Toboła. Anna Dymna pomaga im w pracy od 1999 roku. Aktorka jest reżyserem inscenizacji „Radwanka” i autorką scenariuszy do jego przedstawień. Fundacja „Mimo Wszystko” finansuje i wspiera rzeczowo działalność tej niezwykłej grupy teatralnej.
Teatr bawi, integruje, tworzy atmosferę wzajemnej życzliwości. Uczy cierpliwości, pokonywania trudności związanych z nauką tekstu, ruchu, pozwala wyrażać siebie. Każdemu z aktorów daje także poczucie odpowiedzialności za pracę całego zespołu. Pełna realizacja każdego spektaklu trwa od dwóch do trzech miesięcy, odbywa się etapami: począwszy od poznawania przez aktorów scenariusza, opracowywania ruchu scenicznego, aż po próby dźwiękowe i kostiumowe.
Scenariusze przedstawień tworzone są w taki sposób, by wykorzystywać potencjał wszystkich członków grupy teatralnej. Podział ról odbywa się zgodnie z predyspozycjami i możliwościami aktorów. Czas przedstawienia nie przekracza piętnastu minut. Brak odpowiednio przystosowanego pomieszczenia sprawia, że spektakle „Radwanka” przygotowywane są w jadalni schroniska, w którym mieszkają niepełnosprawni intelektualnie artyści, przy dźwiękach wydobywających się z niewielkiego magnetofonu. Jednak rezultaty tej żmudnej, a jednocześnie fascynującej, pracy są zdumiewający. Z roku na rok stają się coraz bardziej efektowne.
Z punktu widzenia terapeutów, w tego rodzaju aktywności najistotniejszy jest fakt, że, po licznych próbach, ich nadzór nad grupą teatralną oraz pomoc przestają być potrzebne: w trakcie występów przed publicznością osoby niepełnosprawne intelektualnie samodzielnie poruszają się na scenie i grają swoje role, mając świadomość, o co należy zadbać i co zrobić; również pomagają sobie nawzajem. To jest największym sukcesem w tego rodzaju działalności artystycznej. Odpowiedzialność, dyscyplina, uprzejmość, obowiązkowość, poczucie własnej wartości czy umiejętność partnerskiego współdziałania w grupie, które nabywane są podczas przygotowywania przedstawień, niepełnosprawni aktorzy przenoszą w swoje codzienne życie. Cechy te są podstawowym efektem pracy terapeutycznej wynikającym bezpośrednio z tworzenia spektakli.
